Onze tocht naar Poon Hill

Vanuit Kathmandu hebben we ons busticket gekocht voor Pokhara, lekker vroeg vertrokken en aan onze 7 uur durende reis begonnen. De hele weg reden we door de valleien van Nepal. Op sommige stukken zelfs langs angstaanjagend diepe ravijnen. Op ongeveer 1 uur voordat we in Pokhara arriveerde zag je de enorme bergen verschijnen, echt zo indrukwekkend. We kregen al meteen rillingen door ons lichaam dat we daar doorheen zouden gaan lopen.
Eenmaal aangekomen in Pokhara hebben we de eerste 2 dagen besteed aan het voorbereiden van onze trek. Van onze trekvergunningen tot onze slaapzakken en jassen. Oké, we zijn er klaar voor!
Om 7 uur in de ochtend stond de gids klaar. We konden eindelijk aan ons avontuur beginnen. We waren zo zenuwachtig!
De eerste dag zou meteen een zware dag worden werd ons verteld. Maar omdat wij overal lazen dat de trek oh zo easy zou zijn dachten wij “oohhh.. dat komt wel goed”. Easy my ass! Dachten wij al na 3 uur lopen. Toen begon de hel pas echt! Na onze lunch begonnen we aan de killer trappen richting Ulleri. En ja hoor killer zijn ze zeker. Ruim 3500 trappen omhoog naar 2200 meter hoogte. Na nog eens 4 uur trappen lopen waren we dan eindelijk aangekomen in ons guesthouse. Met knikkende knietjes en helemaal buiten adem zijn we gaan zitten. “two milk tea please!” Toen kwam het moment van bezinning. “Waar zijn we aan begonnen?” dachten we. Het eerst wat we aan onze gids vroegen was wordt het morgen ook zo zwaar? Hij antwoorden “no, no easy really easy, nepali flat, the day after tomorrow is hard again 8 to 9 hours walk”. Ok dan dachten we, gelukkig! Na ons avond eten zijn we om 19:30 gaan slapen, volgens mij waren we al na 2 minuten in dromenland.
De volgende ochtend had ik zo een enorme spierpijn. Ojee… dachten we als dat maar goed komt. Zelfs de trappen naar beneden van onze kamer naar de eetruimte waren een hel! Ik kon geen trap meer zien! Op deze dag zouden we ongeveer 3,5 tot 4 uur lopen. We hebben dus maar flink wat tijgerbalsem opgesmeerd. Na ons ontbijtje en een paar foto’s te hebben gemaakt zijn we vertrokken.
En ja hoor… voor het eerste begrepen we wat “nepali flat” betekent. Trappen op, trappen af en nog veel meer trappen op.
Gelukkig hebben we ons sterk gehouden en elkaar er door heen geholpen. En wat waren wij trots dat we de afstand hadden afgelegd en dat net binnen 3 uur. JOEHOE!!! We zijn eindelijk in Ghorepani. Dit is een klein dorpje op 2874 meter hoogte. Onze volgende halte is Poonhill. Onze eindbestemming. Of ja.. eindbestemming. We moeten natuurlijk ook weer naar beneden, helaas! Maar dit is waar we voor gekomen zijn.
Voor de trek naar Poonhill hebben we besloten om rond 04:00 ’s nachts te vertrekken. Onze gids was wat minder blij met deze mededeling, maar ach! Na ons avond eten zijn we dus maar meteen naar bed gegaan. Om 3.30uur ging de wekker! Poeh wat is het koud!!! We hebben onszelf dik ingepakt en zijn begonnen aan onze trek. In de ijskou moesten we 2500 trappen omhoog naar Poonhill, wat ongeveer 1 uurtje zou duren. Dat hield ons wel warm! Het maanlicht verlichtte de bergen prachtig, dat konden we al zien tijdens onze tocht naar boven. Eenmaal aangekomen hadden we een magisch uitzicht. Op 3210 meter hoogte, zag je alle bergen om je heen. Omdat stil zaten begon het al aardig koud te worden, heel erg koud! Dus hebben we maar een heerlijk warm theetje gedronken. Toen begonnen we ons te beseffen dat we het hadden gehaald! Ons hoogste punt. We waren zo blij!En nog meer omdat we om 4 uur ’s nachts vertrokken waren en het hele uitzicht voor ons alleen hadden. Een klein uur later werd hier al snel verandering in gebracht. Er stonden ruim 200 andere toeristen.   Desondanks hebben we toch wel 3 uur van het prachtige uitzicht mogen genieten. Toen was het tijd om weer naar beneden te gaan. Oorspronkelijk zouden we op deze dag aan onze zware dag beginnen (de 8 tot 9 uur trek). Maar eenmaal in Ghorepani dachten we “nee…” beter morgen, laten we hier nog maar een dagje extra genieten van dit prachtige uitzicht en lekker uitrusten. Dan beginnen we de ochtend daarna lekker vroeg aan onze lange zware trek. Het leuke was dat iedereen na de zonsopgang meteen door ging. Dus we hadden het hele dorpje bijna voor ons zelf. Onze lodge was de hoogst gelegen lodge in Ghorepani en had echt een fantastisch uitzicht! Samen met onze “fellow trekkers” die we de eerste dag hebben ontmoet, hebben we hier nog de hele dag van mogen genieten.
De ochtend daarna begonnen we aan onze trek. De eerste paar uur gingen redelijk soepel, voor de verandering. Er waren zelfs wat echte vlakke stukken. Een groot deel van de trek was deze keer ook door het bos, waardoor het veel minder warm was. Dat zou het ook wel wat gemakkelijker hebben gemaakt. Het waren vooral weer veel trappen op en af. Ofja..trappen? meer losliggende stenen in de meest vreemde vormen die dan trappen voorstellen. We zijn meerdere keren uitgegleden, maar gelukkig niets ernstigs. Onze nike’s waren natuurlijk niet heel erg geschikt voor deze trek.
Na heel veel trappen af, pijnlijke knieen, kuiten en bovenbenen kwamen we dan eindelijk aan in Gandruk, onze slaapplek voor vannacht. We hebben gelijk, jawel, een WARME douche genomen. Eerder was er alleen koud water, dus dit is echt een luxe! Daarna zijn we lekker wat theetjes gaan drinken bij de kachel. We hebben het die avond best laat gemaakt. Toen we de trap af wilde lopen terug naar onze kamer ging dat wat minder makkelijk. Als pinguïns zijn we naar beneden gekomen.
De ochtend daarna zijn we om 8uur vertrokken. Zo gelukkig waren we! Onze laatste dag. We waren blij dat het klaar was, maar keken vooral ook uit naar dat eindpunt. Het feit dat we het af hadden gemaakt. We gingen kapot van de spierpijn, vooral bij de trappen naar beneden. Na 1 uur te hebben gelopen werd doorzettingsvermogen op de proef gesteld. Hier kon je een bus pakken richting ons eindpunt, Nayapul. We keken elkaar aan, en zeiden: “Neeeee! Nu moeten we het ook afmaken.” Na de trappen te hebben overleefd zijn we doorgelopen over wat meer vlakke grond. Nog 4 uur te gaan! Aan het aftellen waren we. Maar de tijd ging zo langzaam. Een half uur voor onze eindbestemming hebben we geluncht. Toen we weer wilde opstaan, bleek dat nog niet zo gemakkelijk te zijn. Net twee bejaarden. We staken de brug over, en ja hoor, verleiding nummer 2. “Do you want a taxi?” “We zijn eigenlijk praktisch in Nayapul, dus we hebben het toch soort van afgemaakt als we nu die taxi nemen toch?”ooooh en “same price” ook nog. “Neeeeee!! We moeten door!” Met verzuurde benen begonnen we dan aan ons laatste half uurtje. Een half uur heeft nog nooit zo lang geduurd. Toen we het eindpunt zagen voelde we echt een grote opluchting. We hebben het volbracht!
Nu gaan we lekker een paar dagen ontspannen in Pokhara. Daarna gaan we naar Chitwan national park.

 

Advertisement

Namasté Kathmandu

Na een super turbulente zijn we gelukkig veilig aangekomen in Kathmandu. Ik kon de grond wel kussen! Maar wat was het koud!!Zeker nadat we 3 maanden in sub tropisch klimaat hebben rondgelopen met onze zonnebrilletjes en korte broekjes.
We stappen het vliegtuig uit om vervolgens een visum aan te vragen. Welcome to Nepal, dat duurde echt een eeuwigheid. De rij was ontzettend lang en het was zo inefficiënt als het maar kon. De pinautomaat werkte helaas niet dus ik moest door alle airport checks naar buiten om daar onze eerste ruppees te pinnen. Toen we eindelijk aan de beurt waren kregen we de mededeling dat ze geen ruppees aannemen. WAT? Je accepteert je eigen geldsoort niet? Dus we moesten het omwisselen bij het wisselkantoor. Natuurlijk voor een onvoordelige koers..maar we hadden geen andere optie. Toen we hier eindelijk doorheen waren konden we door om onze bagage op te halen. We dachten dat deze inmiddels al wel een hele tijd aan het circuleren was, maar nee. Hij was er nog helemaal niet. 2 uur later hadden we dan eindelijk onze bagage. We hebben een taxi genomen naar onze guesthouse. Halverwege trapte hij opeens keihard op de rem. Blijkbaar zat er een groot, diep gat in de weg. De auto sloeg af en wilde vervolgens ook niet meer starten. Daar stonden we dan in het midden van een super drukke straat, zonder licht in een hele kleine Suzuki. Gelukkig kwam er al snel hulp aan die ons uit de kuil hebben geduwd. De Suzuki heeft ons veilig naar ons guesthouse gebracht waar we gelijk zijn gaan slapen.
De eerste dag in Kathmandu zijn we de stad gaan verkennen. Hier kun je echt eeuwig blijven lopen en nooit uitgekeken raken. Het is zo mooi! Zo veel te zien, zo veel te doen. Ieder gangetje blijft je verbazen. De oude gebouwen zijn zo fascinerend mooi. Alsof je echt terug in de tijd gaat.
De tweede dag zijn we naar de monkey tempel gegaan. We hebben besloten om dit te voet te doen om nog meer van de stad te kunnen zien. Opeens kwam er een klein mannetje van een jaar of 11 naar ons toe om een praatje te maken. Eerst begon hij uitgebreid Nepalees te praten met Raf. Dat is niks nieuws want iedereen denkt dat hij Nepalees is. Daarna bleef hij ons volgen tot de top van de tempel en vertelde ons wat over de tempels. Nadat we de trappen weer naar beneden waren gelopen zijn we naar de Pashupatinath tempel gegaan. Hier heb je een heilige tempel, die alleen toegankelijk is voor hindu’s. In het nabij gelegen meer worden mensen gecremeerd. Dit gebeurde ook op de dag dat wij er waren. Dit is echt verschrikkelijk om te zien. Eigenlijk is het niet veel anders dan wat wij doen natuurlijk. Maar het lichaam is enkel ingewikkeld in doeken. Dus je ziet de vorm van het lichaam echt verbranden tot as. Mensen hoor je heel hard huilen. Dus dat was wel even slikken. Het zet je ook aan het denken.
Hierna zijn we door gelopen naar de Boudhanath stupa. De grootste stupa van Azië, hier hebben we natuurlijk de nodige foto’s gemaakt.
De dag erna zijn we naar Bathapur geweest. Dit is een ouderwets dorpje dat ietsje buiten Kathmandu ligt. We hadden op internet gelezen dat je de entree van €15 p.p. kon omzeilen door via een zijweggetje naar binnen te gaan. Wij als “cheapies “ hebben dat dus ook gedaan.. hihi
Eenmaal binnen in het dorpje is het echt fantastisch. Het is allemaal ontzettend oud, maar zo fotogeniek! Van de ene kant is het ook wel verdrietig dat mensen in zulke armoede leven. Maar van de andere kant leken ze daar zo tevreden mee. Toevallig was er op de dag dat wij er waren een soort festival. Iedereen had zijn mooiste kleding aan en zat buiten op straat. Er waren mensen die met veel muziek en offeringen door de straten liepen van tempel naar tempel. Nadat we hier onze halve dag hadden doorgebracht begon het wat bewolkt te worden. We zijn op zoek gegaan naar een bus en hebben de bus terug naar kathmandu genomen.
Pokhara staat vanaf daar op de planning.. en met Pokhara natuurlijk ook de trek! Hier kijken we naar uit, al de hele reis. Maar het begint nu ook wel een beetje spannend te worden.

(We liggen een beetje achter met onze verslagjes. Inmiddels zijn we net terug van onze trekking, maar daarover snel meer!)

Liefs

Yogyakarta & Bali

We hebben al een tijdje niets meer laten horen, daarom vandaag even een twee in een verslag.

Van het prachtige oerwoud in Bukit Lawang zijn we naar Yogyakarta gevlogen. Daar liep alles anders dan verwacht. We hadden hele avontuurlijke plannen voor ogen. We wilde ’s nachts een vulkaan gaan beklimmen om op de top zonsopgang te bekijken en we zouden naar een prachtig eiland gaan. Maar helaas, pindakaas! Het regende elke dag zo hard dat ons werd afgeraden de vulkaan omhoog te gaan. Ten eerste omdat het te glad zou zijn en er daardoor ongelukken zouden gebeuren en ten tweede omdat er veel wolken zijn en de zonsopgang dan niet de moeite waard was. Daarna werd ons gezegd dat het bootje naar het eiland door de regen vaak werd afgeblazen. Mensen hadden er zelfs wel eens 5 dagen vast gezeten.! Omdat wij daarna nog moesten vliegen leek ons dat dus geen strak plan. Een vlucht missen in deze vakantie is al voldoende, toch?
Nou wat hebben we toen gedaan? Wat rond gelopen in Yogyakarta, de Borobudur bezocht en onze ogen uitgekeken op de vogeltjesmarkt.
We hebben onze planning dus maar even helemaal aangepast. We zijn eerder naar Bali gevlogen. We bedachten dat het slim was om online alvast een hotel te boeken. We hebben heel Booking en Agoda doorgespit maar serieus er was GEEN hotel beschikbaar! “Dat kan niet!!” dachten we. Er zullen veel toeristen zijn, maar zo veel?? Neeee! We hebben uiteindelijk gebeld. Wat bleek, er was een feestdag op de dag dat we wilden inchecken: Nyepi, de dag van de stilte. Ze zeiden ons dat het niet mogelijk was om op deze dag in te checken en dat we dus een dag eerder of later zouden moeten komen. Oké! En ja hoor de resultaten op Booking veranderde gelijk al! De dag erna zijn we naar Bali gevlogen. Eenmaal geland zagen we echt alleen maar blanke mensen! Hahaha.Wauw.. wat zitten hier veel toeristen. We waren vrij laat aangekomen dus we zijn de eerste dag gewoon langs de boulevard gaan lopen van Kuta. De dag erna zijn we zijn we met een scootertje naar de prachtige rijstvelden gegaan in Jatiluwih, ruim 2 uur verder! Hihi.. Het was maar 57 km heen, maar de wegen het verkeer zitten hier niet echt mee. Met een pijnlijke kont kwamen we aan maar WAUW! Wat was dat mooi.
De dag erna was het de dag voor Nyepi. Want wat gebeurd er dan precies op Nyepi? Wij zijn gaan zoeken en het bleek dat dit een dag is waarop heel Bali doet alsof het dood is.
De dag ervoor wordt er heel veel lawaai gemaakt met potten en pannen tot laat in de nacht. Dit is om de boze geesten weg te jagen. Vanaf 6 uur ’s ochtends is het echter muisstil. Men mag niet in gemotoriseerde voertuigen rijden. Alle winkels, scholen en andere instellingen worden gesloten. Zelfs het vliegveld wordt gesloten. Alle toeristen worden verzocht om in hun hotel te blijven hun gordijnen dicht te houden en stil te zijn. Er mag geen licht naar buiten komen. Mensen mediteren de hele dag. Ze geloven dat wanneer de boze geesten overvliegen en niets zien of horen, ze denken dat Bali niet bestaat. We hebben de dag ervoor flink boodschappen gdaan om zo de dagen door te komen. ’s Avonds was het pikkedonker. Zo donker, dat heb je nog nooit gezien! Echt ongelofelijk. Het leek gewoon alsof er een zwart gordijn voor ons raam hing.
We zijn daarna naar Ubud gegaan. Hier hebben we de Rich walk gedaan, een prachtige wandeling buiten het toeristische deel van Ubud. Het was wel ontzettend warm, omdat je tussen het hoge gras loopt. Maar eenmaal aan het eind zijn we bij een super leuk restaurantje terecht gekomen. Deze had van die hutjes in de rijstvelden staan. Prachtig! Hier hebben we dus even genoten van een verkoelend drankje. We zijn ook naar Mount Batur geweest, een vulkaan. Prachtig prachtig prachtig!! De omgeving is heel erg mooi. We zijn de steile bergen naar beneden gegaan en naar het meer gegaan. We wilde ook nog naar de Chocolate Factory, maar dat liep ook weer helemaal anders dan verwacht. We hadden de locatie, we hadden een kaart en we hadden GPS. Maar de Chocolate Factory was nergens te bekennen. Het zou een half uurtje rijden rijden zijn. Nou wij hebben 2 uur gezocht! Locals wezen ons van links naar rechts en het meerendeel had er eigenlijk nog nooit van gehoord. Nu kunnen wij onszelf best ervaren “scooteraars” noemen. Maar dit was echt onvindbaar! We hebben het dus opgegeven. Heel erg..maar waar!
Daarna zijn we op souvenierjacht gegaan. En ja hoor…vrij snel hadden we er een gescoord. Voor de mensen die ons kennen, wij komen natuurlijk niet met een klein beeldje thuis. Neeeee , wij worden altijd verliefd op van die joekel dingen die je helemaal niet mee kunt nemen. Dus zijn we gaan nadenken hoe we dat zouden kunnen doen. Naar het postkantoor gegaan, op internet gezocht. Helaas is het het posten hier zo ontzettend duur dat het echt niet de moeite waard is, waarschijnlijk door het toerisme. Dus zijn we maar voor de iets kleinere optie gegaan van hetzelfde masker en hebben we dit in onze tas gepropt.De rest van de dagen hebben we vooral gerelaxt en ons mentaal voorbereid op de tocht in Nepal in eraan zit te komen! spannend!!!

Bukit Lawang

Vanuit Kuala Lumpur hadden we een (hele vroege ochtend) vlucht naar Sumatra. We sliepen in een hotel langs de high speed treinlijn die direct verbonden is met de airport. We waren op tijd opgestaan, maar hebben daarna een klein beetje getreuzeld waardoor we al iets aan de late kant waren. Eenmaal beneden sliep de receptioniste. Maar echt heel erg diep! “Hello?! Miss! Hello!?” “HELLOOHOOO??!” “Miss? HELLOOOOOOO.” Na heel wat geschreeuw werd ze wakker! “Wauw!” Met van die hele rode oogjes. Eerst moest ze even wakker worden en zich een paar keer uitrekken en toen ging ze ons uitchecken. Nou dat was dus ook nog een hele procedure. We zeiden dat we echt moesten opschieten omdat we de trein moesten halen. Maar helaas versnelde dit het proces niet echt. Eenmaal buiten stonden we voor de poort naar de trein. DICHT!!!! “NEEEEEEEEEE!”. We weten dat er aan de zijkant nog een ingang zit, omdat we normaal aan die kant van de stad slapen. We zijn dus keihard gaan rennen bepakt met onze backpacks. Eenmaal aangekomen bij de ticket counter hebben we nog 2 minuten. “Oké dit gaan we nog halen” Dacht ik. We rennen naar de roltrap en daar staan twee chinese mensen midden op de roltrap te staan. Ze schuiven ook niet. We wachten dus tot we beneden zijn rennen langs hun naar de trein en hop.. daar gaan de deuren dicht. “neeeeeeee!” Ja echt! Helaas kun je dan ook geen taxi meer pakken, want die is niet zo high speed dat hij dat kan halen. We hebben dus maar de volgende trein genomen. Eenmaal aangekomen mochten we onze bagage niet meer droppen, pech dus! We hebben toen tot 14.00uur moeten wachten voor onze vlucht, waar we dus ook een nieuw ticket voor hebben moeten kopen. “boehoee!”.
Na al deze ellende kwamen we uiteindelijk aan in Medan. Hier hebben we een bus genomen naar een bus station. Hier hebben we een minivan moeten nemen naar Bukit Lawang, het oerwoud.
Kennen jullie nog het verhaal van Kep? Waar ik bij Raf op de schoot heb moeten zitten omdat er zo veel mensen in het busje zaten. Nou dit was “the next level!” Het was bloed en bloed heet! En in het begin zaten we gewoon met het aantal mensen dat erin past, zoals we dat ook in Nederland gewend zijn. Al snel volgden er meer, en meer en meer.. En als je denkt dat er echt niemand meer bij komt, stappen er nog twee mensen in! Mensen gingen op de grond zitten, op elkaar, staan. Alles kan! Dus dat was een plakkerig ritje. De weg was ook echt in hele slechte staat, waardoor de reis extra lang duurde. Maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Eenmaal aangekomen was het helaas al donker, waardoor we niet echt goed konden zien waar we zaten. Wel hoorden we al wat oerwoudgeluiden.
De volgende ochtend toen we de deur opende wachten we “WAUWW!” We hadden het oerwoud in onze voortuin! Prachtig! Ontzettende hoge bomen zo ver je kunt kijken. Bukit Lawang staat eigenlijk vooral bekend om zijn Oerang Utans, die hier in het wild leven. We zijn gelijk op pad gegaan en hebben een jungle trek gedaan met onze gids Pen. Raf wilde natuurlijk zijn kansen even weten en vroeg hoeveel procent kans we hadden om een oerang utan te zien vandaag. Onze gids zei dat hij dat nooit zeker kon zeggen. Het is het oerwoud, ze zijn wild! “Maar hoe veel procent?” Onze gids zei 50. “oooh come on.” Zei Raf. “Oké for you, I give you discount! I say 99%! But it is never sure”
Vol hoop gingen we op pad. En vrij snel kwamen we al onze eerste twee Oerang Utans tegen. WAUW!!! Hoog in de boom zag je ze slingeren. Prachtig. We zijn vervolgens door gegaan met onze tocht. Onder bomen door, over bomen heen, aan lianen vasthoudend stijle bergen naar beneden en het was voornamelijk spek glad! Maar wat hebben we gelachen. Uiteindelijk hebben we in totaal 8 Oerang utans gezien. Niet normaal toch? Toen besloot onze gids dat het tijd was om te lunchen. We zijn ergens gaan zitten en hebben genoten van onze nasi. En opeens stonden we oog in oog met “Mina” de legende van de jungle. Ze staat bekend als de agressieve oerang utan, die al meerdere mensen heeft aangevallen. Deze horror verhalen hadden we de avond ervoor al te horen gekregen. Een van onze gidse had zelfs een heel groot litteken door deze dame. De gids sprong op en zei “Get up, get up!! Mina is coming.” Ik wist niet goed of we het eten nu moesten meenemen of laten liggen dus ik pakte het maar in een soort van paniek. Hij zei dat ik het aan hem moest geven. Wij zijn met Pen achter een boom gaan staan en onze andere gids Rainbow heeft Mina afgeleid, zodat wij veilig weg konden gaan. We hebben haar eerst een hele tijd mogen bewonderen samen met haar kleine baby. Maar wel op een afstandje. Prachtig! Echt onbeschrijfelijk hoe bijzonder het is om in het wild zo dicht bij een oerang utan te komen. Dat bracht het totaal dus op 10! Wat een dag!!! We zijn vervolgens met aan elkaar vastgemaakte een tubes ( een opgepompte binnenband van een vrachtwagen) terug gegaan. Heel erg leuk.
’s Avonds zijn we gaan eten in het restaurantje naast ons guesthouse. Dit is echt een ontzettend leuk en gezellig restaurantje. Al het personeel komt bij je aan tafel zitten om te kletsen en spelletjes te spelen en er hangt gewoon een hele chille sfeer.
De dag erna zijn we gaan touren door de omliggende dorpjes. Daar zijn we naar een klein palm suiker bedrijfje gaan kijken. Hier kwam het halve dorp naar ons kijken. Hihihi. En vooral heel veel lieve kindjes die allemaal op de foto wilden en alleen maar heel hard lachten en Hiiiiiii schreeuwden. Daar wordt iedereen toch blij van! Met een lach op ons gezicht gingen we weer verder.
We zijn daarna samen met onze gids Pen gaan tuben, again. Maar deze keer hadden ik en Raf samen een band en Pen een band. Waardoor het dus allemaal wat ruwer ging. We hebben echt heel hard gelachen! Ik ben er zelf ook nog vanaf gevallen en kwam niet meer omhoog! De stroming was zo sterk. Maar meer dan wat pijnlijke knieën heb ik er niet aan over gehouden.
Toen begon het keihard te regenen. REGEN? Ja! Dat hadden we al lang niet gezien. We waren toch al nat! We hebben nog even in de rivier gezwommen en zijn daarna terug gegaan naar ons guesthouse.
Die avond hebben we echt de grootste lol gehad met een hilarisch spel! De video zal nog wel een keertje online komen.
Kortom: Bukit lawang was fantastisch!! Op naar Yogyakarta.

 

El Nido

Na een 8 uur durende busreis vanuit Puerto Princessa naar El nido zijn we er dan eindelijk. Omdat El nido erg drukbezocht is door toeristen hadden we vrij op tijd een guesthouse gereserveerd via de telefoon. Ik hoefde geen email te sturen werd me gezegd en alles was oké! Nou goed dan.
Eenmaal aangekomen moesten we ergens een steegje in, waar ergens helemaal verborgen ons guesthouse lag. “You booked via Agoda?” Oh jee.. nee! “ we made a phone call, like a week ago.” “Ooh sorry mam we never take reservations through the phone!” WAT?! Ik zoek het telefoonnummer en laat zien dat ik dat telefoonnumer heb gebeld. Nee deze vrouw werkt hier niet meer. HUH?? Ze heeft mijn boeking hier toch bevestigd? Naja..na heel veel discussie zijn we maar gewoon opgestapt. En toen..begon de jacht naar een nieuw, niet al te duur, guesthouse. Vrij snel vinden we een guesthouse met nog 1 kamer vrij.. Na wat pingelen van Raf is de prijs ook oké. Gelukkig! Naast ons zaten hele lieve Franse buurtjes met echt een te schattig lief klein dochtertje. Samen met hun zijn we de volgende dag met een boot op pad om de prachtige lagunes van el Nido te bezichtigen.. en echt WAUW!
De tweede dag deden we weer een tourtje deze keer met vooral veel stranden en snorkelplekjes. Echter gaat het helaas niet zo soepel als gister! We worden om 8.30uur opgehaald om naar de boot te gaan. Eenmaal in de boot start hij niet.. pffff toch niet weer hè! Wat is dat toch met ons en vervoersmiddelen die kapot gaan? 1.5 uur later kwam er dan eindelijk beweging in onze boot! Helaas konden we niet heel veel zwemmen want er zaten echt honderden kwallen!
Op dag 3 hebben we nog een tour gedaan en deze was wederom super mooi! De foto’s zeggen denk ik meer dan duizend woorden. En geloof me..in het echt was het nog veeeeel mooier.
De dag erna zijn we weer terug gegaan naar Puerto Princessa om daar vervolgens de dag erna terug te vliegen naar Cebu.
Hier hebben we afgesproken met onze Filipijnse vrienden die we in het pizza restaurantje in Oslob hebben ontmoet. We zijn samen gaan eten in een restaurantje waar ze “boodle style” eten. Dit is met zijn allen van hetzelfde eten, met de handen. Het is gebaseerd op hoe de militairen dit hier doen. Heel erg leuk! Daarna zijn we naar een ijsrestaurant gegaan waar we een joekel van een ijs kregen voorgeschoteld, 3 kilo!! Toen onze buikjes helemaal propvol zaten gingen we op weg naar de karaoke bar. Hier kun je kamertjes huren met daarin een karaoke set en een dansset. Helaas was het vrijdag en had iedereen hetzelfde idee. We waren dus nummer 7 op de lijst. Na een half uur waren we pas nummer 5, dus dat ging nog wel heel lang duren. Uiteindelijk hebben we maar besloten om naar een dsicotheek te gaan. Hilarisch! De muziek was echt verschrikkelijk, maar we hebben het zo naar onze zin gehad!

Bohol

Vanuit Oslob zouden we vertrekken naar Cebu, waar we meteen met de boot zouden doorgaan naar Bohol. We waren al heel vroeg opgestaan want de bussen duren hier altijd veel langer dan verwacht. Bij het ontbijt vertelde een chinees koppel ons echter dat de eigenaar van ons guesthouse een boot had geregeld die direct vanuit Oslob naar Bohol zou gaan. Wij daarom even gaan informeren bij de eigenaresse. “Is it a small boat?” hihihi.. jaaaa wij hebben wat geleerd van ons avontuurtje in Malapascua. “Nooooo, big boat! No problem!” Rafael besloot toch nog even te wachten met betalen totdat hij de boot zou zien. De boot zou in de ochtend vertrekken. Vervolgens zei ze dat het 13.00uur zou worden, en enkele minuten later moesten we opeens haasten, want de boot was er! We zijn vervolgens naar de boot gebracht.. en ja hoor! SMALL! Het chinese koppel besloot ook niet op te stappen. Dus in het busje gingen we weer terug naar het guesthouse. Tja en nu dan dachten we….
Toen kwam de eigenaresse met het nieuws dat er ook een veerboot was naar Bohol. Dus wij dachten oké.. waarom zei je dat niet eerder, maar goed.
Vanuit daar zijn we in een razendsnel tempo naar de port gereden waar over 10 minuten een boot zou vertrekken richting Dumaguette. Vanuit daar zouden we dan een boot kunnen nemen naar Bohol. Met veel stress, hebben we die boot dus NET gehaald! Eenmaal aangekomen in Dumaguette hebben we 3 uur moeten wachten op de boot naar Bohol. In de tussentijd hebben we dus maar even wat gegeten.
Eenmaal aangekomen in Bohol, was het eigenlijk zo anders dat het bijna leek alsof je in een heel ander land was aangekomen. Alles was heel erg oud, maar daarentegen stond er wel een hele mooie nieuwe kerk, die echt prachtig was. Bij de avondmis kwamen er zo veel mensen dat het precies leek alsof MVV tegen RODA voetbalde. Ongelofelijk! Op onze eerste dag zouden we eigenlijk gewoon naar het strand gaan. Ik had echter het briljante idee om naar een super luxe resort te gaan. En ja hoor, dat kon! Voor 3 hele euro’s! Hier hebben we ons erg vermaakt in de infinity pool, waar we echt een prachtig uitzicht hadden op het strand en de zee.
De volgende ochtend hebben we een tuktuk gepakt richting busstation. Eerst kwam Jehova nog even bij ons langs om ons “the watchtower” aan te smeren. Maar deze weigeren we netjes. Het tuktuk ritje was een avontuur op zich! Deze man lachte na elke zin die hij zei, maar hard!! Echt heel hard! Vervolgens begon hij van alles uit de Bijbel aan ons te vertellen. Hij vroeg ons naar bepaalde liedjes uit de Bijbel, kennen jullie die? “Nee sorry.” En toen begon hij uit volle borst zijn favoriete Bijbel liedjes te zingen. We hebben zo gelachen.. sorry! Gelukkig moest hij er zelf ook om lachen.
Eenmaal aangekomen in Loboc had ik helaas weer ergens een voedselvergiftiging opgelopen dus hebben we de dag in de kamer doorgebracht met een emmer naast het bed. Gelukkig voelde ik me de dag erna weer als herboren. Op pad dus! We hebben een scootertje gehuurd en zijn vertrokken. Allereerst naar we de tarsiers gaan bekijken. Van die hele kleine maffe beestjes die heel erg schattig zijn als ze vooral hun oogjes maar dicht houden! Als ze ze open doen worden ze een beetje freaky! Geloof me, die wil je snachts echt niet zien. Hihihi. Maar ontzettend bijzonder om ze te mogen zien.
Daarna zijn we door gereden naar the Chocolate Hills, prachtig! Dit zijn eigenlijk hele gekke bergformaties die door heel Bohol te zien zijn. Maar op deze plek zie je er gigantisch veel bij mekaar liggen. Heel erg gek dat de natuur zoiets kan vormen.
Op de terugweg kwamen we een park tegen waar we een kijkje hebben genomen. Hier bleken ze vlinders te hebben. We kregen een kleine rondleiding met allemaal informatie over de rupsen en vlinders. Erg leuk, en vooral ook grappig! Zie onze foto maar!
We hebben even een lunch break gehouden en zijn vervolgens op ons scootertje verder gegaan richting de rivier.
Omdat Raf zijn coupe inmiddels erg was gegroeid, en er zich al krullen begonnen te vormen, is hij maar even naar de kapper gegaan. Hier mochten we in de rij gaan zitten. Voor €0,50 werd zijn haar helemaal geschoren en werden alle lijnen helemaal netjes met een mesje bijgesneden. Aan het eind werd er nog wat babypoeder overheen gegooid en Raf was weer zo goed als nieuw!
De dag erna zijn we weer terug gegaan naar Cebu met de boot. Op naar El Nido!

 

Onze avonturen in Moalboal en Oslob

Eenmaal aangekomen in Moalboal zijn we op zoek gegaan naar onze lodge. We sliepen deze keer in een rieten hutje. Vooral ’s avonds erg spannend, met alle geluiden die je hoort. Maar daar zullen we zo nog wel op terug komen. Moalboal is een klein stadje vooral bekend om haar mooie koraal en de waterval. De eerste dag hebben we dus gewoon wat rond gelopen. Op dag 2 zijn we gaan snorkelen. Gelijk wanneer je twee meter de zee in gaat zie je al het koraal en de visjes die er rond zwemmen. Ongeveer 5 meter verder wordt het koraal steeds dieper en ietsje later loopt er een stijle muur naar beneden tot 80 meter diep. Prachtig! We hebben de meest prachtige vissen, zeesterren en planten gezien. ’s Avonds zijn we gaan eten in een ontzettend schattig eettentje. Heel klein, met 4 tafeltjes en een heel klein barretje. Ze koken op een campingsetje met 3 gaspitjes, dus het duurt wel eventjes, maar ze zijn zo lief!
De dag daarna zijn we naar de Kawasan Falls gegaan. Dit is een waterval met ontzettend helder blauw water. We hadden een scooter gehuurd zodat we daarna nog wat rond konden touren. Bij de watervallen ontmoette we een man die zei dat het misschien ook wel leuk zou zijn om naar de hot springs te gaan. Hmmm.. klinkt goed! Het was maar 1 km verder, zei hij. Eenmaal aangekomen bij de waterval hebben we maar een plons genomen.. brrrrr! Ijskoud! Maar wat een mooi water! Hoe later het werd, hoe drukker het werd. Dus toen zijn we verder naar boven geklommen. Klimmen is ook echt wel klimmen. Wat een pad! Als we maar niet uitglijden en zo beneden liggen!
Na een tijdje zijn we weer terug naar beneden gegaan. Ik wilde nog even een leuke foto maken van Raf op een bruggetje, ik ging daarbij op t randje staan van de rivier. Opeens schreeuwt Raf: “Ga weg daar! EEN SLANG!! Ik spring natuurlijk meteen weg. Daarna kijken we samen hoe hij weg kruipt. Jeetje! En wij hebben net dat hele dichtbegroeide pad naar boven gelopen op onze slippertjes.
Aangekomen bij onze scooter besluiten we om op zoek te gaan naar de hot springs. We rijden… en rijden… en rijden.. hmmm.. 1 km? Dat kan toch niet. We vragen het aan wat locals. “Oh ja.. nog 4 km die kant op!”. Dus we rijden weer verder met ons scootertje. Uiteindelijk, 20 km verder, zagen we een groot bord met hot springs erop en ja hoor nog “2km”, achja we hebben al ruim 40km gereden dus wat maakt het uit dachten we. Hier moesten we een hobbelig kiezelweggetje naar boven. De natuur werd echt steeds mooier. In het bos tussen de hoge palmbomen lagen 3 hotsprings. 1 van van 36, 37 en maar liefst 42.6 graden Celcius. Wij natuurlijk weer als eerste in die ontzettend hete! Geloof me ik hou van een warm bad, maar dit was de next level! Vooral nadat ik net uit een ijskoude waterval kwam. Raf, die altijd alles TE warm vindt, vond het tot mijn verbazing heerlijk!
Nadat we uit waren gedobberd besloten we aan onze reis terug te beginnen van 40 km. “Misschien redden we dat dan nog voor het donker!” zei Raf. Daar gaan we dus weer dat hobbelige weggetje naar beneden. En ja hoor.. een lekke band! En nu dan? Om de scooter te mogen huren hadden we een formulier moeten ondertekenen. Hoer stonden de prijzen op van alle onderdelen, wanneer die kapot zouden gaan. Ik heb er een blik op geworpen en ze waren belachelijk hoog!
Twee locals op een scooter zeggen ons dat de achterband lek is: “yes we know.. do you know where we can fix it?” Oke, rij maar even achter ons aan. Eenmaal beneden rijden we al op de velg. De jongen die achterop zit stapt af, ik mag daar gaan zitten. Raf loopt met de kapotte scooter en de andere jongen achter ons aan. Hij brengt ons naar een klein repareer bedrijfje. Die haalt vervolgens onze binnenband tevoorschijn. Daar zit een dikke scheur in van een centimer of 10. Hij probeert het nog te plakken, maar dat gaat niet lukken zegt hij na 10 minuten. Inmiddels staat het halve dorp te kijken naar hoe onze scooter wordt gemaakt. Raf gaat met hem mee om een nieuwe band te kopen. Ik blijf achter met de mannen. We hebben de leukste gesprekken gehad! Hij wilde alles weten over Nederland. Zelfs de leraar van de school kwam een praatje maken.
Uiteindelijk is de band gerepareerd en zijn we er met €2,50 heel chill vanaf gekomen! En dat met een nieuwe band en het maken daarvan. Thank God! Dan konden we eindelijke beginnen aan onze terug reis. Voor het donker hebben we het helaas niet meer gered, maar ach. We hebben weer hele leuke mensen ontmoet!
En nu komt het grappige gedeelte.
’s Avonds in bed horen we opeens keihard een kat krijsen achter ons hutje! Oooooh jeeeee.. We weten allebei niet zo goed wat we moeten doen. “Moeten we dat gaan zeggen?” zei Raf. Ze blijft krijsen en opeens… is het stil. OMG! Die is dood! Omdat we maar een kat hoorden en verder geen ander beest, dachten we misschien zit er wel een slang achter ons hutje, zo’n gek idee is dat toch niet? Raf besluit om het even te gaan vragen. “Sorry miss.. strange question, but do you have cats?” “No”. “Because I think a cat got killed behind our hut. ” de vrouw kijkt hem heel raar aan, en denkt ik loopt maar even mee. Ze schijnt een beetje met wat licht en zegt “No nothing here, maybe the neigbors”. We hebben ons er daarna kapot om gelachen! Dus wat met de kat gebeurt is bijft een mysterie.
De ochtend erna zijn we vertrokken naar Oslob. Dit plaatsje staat vooral bekend om de walvishaaien. We zitten in een heel leuk hotelletje gelijk aan zee, met een ontzettend lieve eigenaresse. We werden meteen heel erg hartelijk begroet en kregen een hele lekkere lunch voorgeschoteld. Daarna zijn we op zoek gegaan in de scooter. Dit bleek nog niet zo gemakkelijk! Het is echt maar een heel klein stadje en blijkbaar zijn er geen echte verhuurbedrijven. Uiteindelijk hebben we via, via de scooter van de priester gekregen.. haha ja echt! Toen hij ons de scooter gaf zijn hij “May God be with you”.
De ochtend daarna zijn we om 5uur opgestaan. Met een scooter zijn we richting de walvishaaien gereden. Zooooo spannend. Vanaf het strand kunnen we ze af en toe even boven zien komen. Allereerst krijgen we informatie over wat er wel en niet mag. Vervolgens moeten we met een klein bootje richting de walvishaai. Waaauw! Wat zijn ze groot! Rustig aan klimmen we vanaf het bootje het water in. Dit is zo een fantastische ervaring. Gelukkig is het nog zo vroeg dat er bijna geen andere mensen zijn. Eentje doet zijn mond open. Omdat ik klem zit tussen een boot, mensen en de haai, kom ik heel erg dichtbij. En ik zie dat ik er zo in zou passen. HELP! Haha..
Na een half uurtje zit onze tijd erop. Die tijd vloog echt voorbij, helaas. Maar deze fantastische ervaring zal voor altijd bij ons blijven! Wat een prachtige dieren.
Na dit avontuur hebben we een heerlijk ontbijtje gehad aan het strand. Vervolgens zijn we naar de waterval gegaan. Deze was gigantisch!! Zo ontzetten indrukwekkend. Vanaf meters afstand word je al helemaal nat geregend door het spetterende water. Nou ja, laten we er dan ook maar gewoon in gaan. Daarna zijn we nog een beetje het stadje in gegaan. Hier kwamen we een hele stoet tegen met achterop een hele wagen vol met kinderen. Iedereen was in wit gekleed. In de voorste wagen lag een doodskist. Ik denk dat het halve dorp meeliep in deze stoet, erg indrukwekkend.
Wij zijn vervolgens naar de kerk van onze priester gegaan. Een hele mooie kerk met eromheen hele mooie gebouwen. Een hele tijd later zien we diezelfde stoet daar aankomen. Het vreemde is dat er voor en tijdens de begrafenis buiten gewoon ijsjes en andere lekkernijen werden verkocht die de bezoekers dan gewoon eten. Een beetje zoals onze koffietafel, denk ik. We besluiten door te gaan naar de bergen. We gaan een kronkelweggetje omhoog tussen de meest prachtige natuur. Je hebt uitzicht over de hele stad en de zee. Uiteindelijk wordt dit weggetje zo stijl dat we het idee hebben dat we straks achterover kiepen. Het scootertje trekt het ook niet meer echt. Dus gaan we maar weer terug! We besluiten op zoek te gaan naar de priester, zodat we zijn scooter kunnen terug brengen. Die is nergens te vinden. Naja.. dan maar eerst even wat eten. We besluiten naar een pizza tentje te gaan. Deze tip kregen we van een vrouw in ons hotel. Ze maken hier pizza in een pan! Het restaurant bestaat uit 1 tafeltje waar plaats is voor zo´n 6 mensen. Wanneer we binnen komen zitten er al 4 locals. We gaan er bij zitten. Ze hebben een bak ijs. Ik zeg “is dat koekjes ijs? Oooooh!!” Ze zeggen “take, take, take!!!” Wij: “oooh nooooo!” “YESSS take please!” Ik zie opens dat het Oreo’s zijn! En dat specifieke ijs zoekt Raf al de hele vakantie. Ik zeg “is dat Oreo ijs?” “YESSS!!!” en ik vertel dat Raf er al de hele vakantie naar zoekt en vraag waar we dit kunnen kopen. Ze zeggen enkel “NOOOOO please TAKE! ” en halen ons twee lepels. Daar zitten we dan, met zijn 6’en een bak Oreo ijs te eten voordat we onze pizza krijgen. Het was zo gezellig dat we gewoon vergaten iets te bestellen. hihihi. We hebben ontzettend leuke gesprekken gehad. Helaas moesten ze gelijk na hun pizza weer verder om de bus terug te nemen naar Cebu city. Anders hadden we er waarschijnlijk nog uren gezeten. Nadat wij onze pizza op hebben, die overigens super lekker was, zijn we weer op zoek gegaan naar de priester. En ja! Hij was thuis zei de marktmevrouw. Hij bedankt ons en wil ons terug brengen met een tuktuk. Nee dat hoeft niet! We lopen wel. Hij dringt aan en wil ons graag brengen, maar we zeggen dat het echt niet nodig is. Wat zijn de mensen hier toch lief! Op de weg naar huis komen we langs een karaokebar, waar een oude man aan het zingen is. Echt kattengejank komt er uit de speaker!!!hahaha.. we besluiten om even te blijven. We geven hem een luid applaus. Daarna zijn wij natuurlijk de sjaak! Kom, kom.. jullie mogen zingen. OOOOOh neeeeee.. wij kunnen echt niet zingen! Hihi.. We besluiten deze aanbieding dus maar over te slaan.

Liefs & May God be with you!

Malapascua & Kalanggaman..true Paradise!

Hallo allemaal,
Daar zijn we weer. Deze keer vanuit de Filipijnen. Waarschijnlijk zijn jullie nog allemaal aan het bijkomen van de carnaval 🙂 Zoals jullie misschien al gezien hebben, hebben wij dat op onze eigen manier gevierd! hihi..
Waar waren we gebleven? We waren geland in Cebu, waar we een paar dagen hebben doorgebracht. Vanaf daar zijn we met de bus en de boot naar een eilandje gegaan, Malapascua. Ontzettend leuk! Dit eiland is nog bewoond door lokale mensen, er is een schooltje, wat winkeltjes, een aantal restaurantjes en natuurlijk de grote resorts. Wanneer je vanaf het strand het dorpje in loopt zit je dus middenin het plattelandsleven van de lokale mensen. Iedereen begint vriendelijk te lachen tegen je en maakt een praatje met je. De kindjes komen allemaal een high five geven. Zo lief!
Omdat we vrij laat aan kwamen zijn we wat gaan eten hebben we wat rondgelopen en zijn vervolgens gaan slapen.
Om 5 uur werden we wakker gekraaid door de hanen en deze stoppen niet na zonsopgang, nee ze kraaien de hele dag door tegen mekaar op. Iedereen op dit eiland heeft minstens 1 haan. Ze trainen deze en doen elke zondag hanengevechten met ze. Toen we een man met zijn haan bezig zagen zijn we even een praatje gaan maken. Vol trots liet hij de haan aan ons zien. Hij had al 18 gevechten gewonnen.
Daarna hebben we een snorkeltripje gemaakt rondom het eiland. Hier hebben we onze eerste zeeslang gespot! Waauw spannend. Hij zwom letterlijk onder ons. Blijkbaar ook nog super giftig!
Het koraal viel een beetje tegen, maar ach.. we hadden ons dagje gevuld!
De dag daarna zijn we naar een eiland gegaan op 2 uur varen van Malapascua, Kalanggaman Island. De eigenaar van het guesthouse had ons gewaarschuwd dat we dit absoluut niet met een kleine boot moesten doen. Hij zei dat er vaak wilde zee was en dat er zelfs mensen waren omgekomen.. OEI!
We hebben even rondgevraagd naar wat prijzen en hebben uiteindelijk via ons guesthouse geboekt. Leek ons wel zo betrouwbaar! Hij liet een van de lokale mensen het verder regelen. En wat stond daar om ons op te halen..? Een kleine boot. Oke.. no problem! Daar gaan we dan. Een heel hard motor geluid brult er uit de boot. Niet overdreven, alsof er iemand naast je staat met een betonboor. Hmmm.. dat was gister niet zo bij onze snorkeltour. Halverwege valt dan ook de motor uit. Gelukkig krijgt hij hem na een tijdje weer aan de praat en arriveren we een uur later op het eiland. WAAUW! Prachtig. De zee is zo helder en fel blauw. En dan ligt er een hele lange dunne streep zand met palmbomen erop. Precies een droom!
We hebben echt genoten van het moment. Veel foto’s gemaakt, gezwommen, gesnorkeld en lekker barbecue gegeten. Om 14uur was het weer tijd om naar huis te gaan.. nu al? Little did we know..
De zee werd zo ontzetten ruw! En daar gingen we dan met ons kleine bootje. Ik kreeg al helemaal Titanic ideeën. Bij elke golf kwam er ook een hele plons water het bootje op. De kapitein was die er met een emmertje uit aan het scheppen. Trouwens.. ter info, gas geven ging met een touwtje aan de motor en het stuur was een bamboe stok. Na ongeveer 2 uur draaide de kapitein de boot opeens om. HUH? Hij zei niks maar begon gewoon de andere kant op te varen. Onze boot pakte de golf van de zijkant (hij hing sowieso al scheef) en daar gingen we dus wel even heel scheef omlaag. Uiteindelijk bleek dat er een stuk hout van onze boot was afgebroken en dat hij dat was gaan halen.
4 uur later, toen de zon al bijna onder was, kwamen we dan eindelijk aan op Malapascua. Maar echt.. het was de moeite waard!
De dag erna zijn we door het stadje gaan lopen. Daar zagen we kindjes spelen met krabben.. en niet zomaar spelen. Ze bonden er touwtjes omheen en gingen ze uitlaten! Zoals hondjes. Hahaha Hilarisch! Natuurlijk wilden ze allemaal maar al te graag op de foto.
De dag erna moesten we alweer terug. Om 9.00uur hebben we de boot genomen en om 10.30uur de bus richting Cebu. De rit was maar 135km maar we hebben er maar liefst 6.5 uur over gedaan. ’s Avonds hebben we echt onwijs lekker gegeten. Daarna hebben we onszelf nog op hartjes donuts getrakteerd omdat het Valentijn was! Dat is trouwens een groot event hier. Iedereen doet er aan mee. Mensen lopen in rode kleding, kopen rozen en ballonnen en alle hotels, restaurantjes zijn helemaal versierd.
We zijn nu in Moalboal, maar daarover horen jullie de volgende keer weer meer.

Heel veel liefs !
Rafael & Aimée

 

Kampot en Kep, de laatste daagjes in Cambodja

Hallo Allemaal,

Helaas zit onze reis door Cambodja erop. Wat hebben we genoten van het land. Nadat we van koh Rong Samloem waren vertrokken zijn we naar Kampot en Kep gegaan, de laidback stadjes die door veel backpackers worden overgeslagen. Het klopt, er is inderdaad niet heel veel te beleven. Maar het zijn allebei stadjes met een eigen identiteit en ontzettend lieve inwoners. We hebben een scooter gehuurd en zijn er een beetje op uit gegaan. De busreis naar Kep was ook weer een hele beleving. We hebben namelijk met 16 personen in een busje voor 12 gezeten, ik op de schoot van Raf.
Vooral in Kep is er ontzettend mooie natuur. We waren omringt door bergen en in de achtertuin van ons hotel lag het nationaal park. Kep staat bekend om zijn krabben. We hebben daarom hier onze eerste krab gegeten gekruid in peper uit Kampot en kerrie. Om te smullen! Heerlijk. We hebben onze vingers echt zitten aflikken. Maar wat een knoeiboel. De mensen van het restaurant waren ons aan het uitlachen omdat we een beetje waren aan het klungelen met de krab. Uiteindelijk hebben we een notenkraker gekregen.. hihihi!
Ondanks dat er niet heel veel te doen was hier, vonden we het erg leuk. Vooral omdat je echt tussen de locals zit. Zo nu en dan zie je een toeristje langs lopen en dan hoor je iedereen roepen “Hello”. Iedereen zwaait ook naar je als je langs komt met je scootertje, echt te schattig! Er werd zelfs een klasje onderbroken om even met zijn allen te zwaaien.
Al met al vonden we het land prachtig, met heel veel mooie landschappen, lekker eten en super lieve mensen.

Op naar de Filipijnen!

Liefs,

Raf & Aimée

 

Koh Rong Samloem

Hallo allemaal,

Het heeft eventjes geduurd, maar hier dan toch nog een kort verslagje over Koh Rong Samloem. Vanuit Phnom Phen zijn we met de boot naar Koh Rong Samloem gegaan. Dit zou ongeveer 20 minuten duren. Helaas viel de motor uit ergens midden op zee, waardoor we met een motor, heel rustig aan verder moesten. Het ritje duurde daarom uiteindelijk 2 uur. Maar ach.. Dan heb je ook wat!
Prachtige witte stranden en helder blauwe zee. Ons hutje was wat minder prachtig. Het was een heel basic hutje, wat we natuurlijk al wel wisten. Maar het was erg vies. Er zaten er overal gaten in en het hele dak, dat grensde aan de jungle,was open. We hebben maar gewoon onze klamboe opgehangen en zijn gaan liggen op ons matrasje op de grond. Ik had uit voorzorg al oordopjes in gedaan. Raf had heel slecht geslapen. Opeens begon hij ook te schijnen met de zaklamp. Ik dacht “wat is er nou?” Maar hij zei niks. Ik heb dus gewoon maar weer mijn oordopjes in gedaan en ben gaan slapen.
De ochtend daarna zei Raf dat het een goed idee was als we zouden verhuizen. Ik had geen idee waarom, maar ik vertrouwde hem maar. We zijn dus maar verhuisd naar een tentje in het zand ietsje verder op. Helemaal prima!Hier hebben we dus heel fijn geslapen en de eigenaars uit Oekraïne waren super aardig!
In de ochtend bij het ontbijt vonden we een slangenvel onder ons tafeltje. Oei! Daarna vonden we nog een vel voor onze tent.
’s Nachts moest ik naar de wc. Het wc’tje lag 1 minuten lopen in de jungle. Dus ‘s avonds was dat wat minder leuk. Ik heb Raf maar wakker gemaakt en ben uiteindelijk in het zand achter ons hutje gaan plassen.. hihi. Toen kwam opeens het puppy hondje van de eigenaren naar ons toe rennen. Helemaal springend. Hij wilde mee onze tent in. Vervolgens heeft hij de hele nacht voor onze tent zitten waken. Wat een schatje.
Al met al was het dus een super mooi strand! En met ons tentje waren we ook super blij! We denken dat de foto’s wel genoeg zeggen.
Wat was er nu gebeurd in dat hutje vragen jullie je misschien af. Uiteindelijk bleek (Dat vertelde Raf mij pas op de boot ), dat we een bezoekje hadden gehad van mijn favoriete vriendjes, RATTEN :O bluuuh.. Goed idee dus om te verhuizen!

The Killing fields en Tuol Sleng Museum, de verschrikkelijke geschiedenis van Cambodja

Tuol Sleng MuseumSinds we in Cambodja zijn komen we eigenlijk steeds meer te weten over de gruweldaden die de Khmer Rouge hier hebben verricht onder de leiding van Pol Pot. Deze man is eigenlijk gewoon een Hitler geweest die als ideaal had om een pure Cambodiaanse bevolking te hebben die volledig zelfvoorzienend was. Dit betekende dat alle gezinnen werden verdreven vanuit de steden en in kleinere dorpjes moesten gaan wonen om op het platteland te werken. Vrouwen woonden bij vrouwen, mannen bij mannen. Gezinnen werden uit mekaar gescheurd. Geschoolde mensen, buitenlanders, gelovigen en iedereen die in opstand kwam of in de toekomst in opstand zou kunnen komen werd vermoord. Met hen werd het volledige gezin vermoord, omdat ze dachten dat ze het probleem “bij de wortels moesten aanpakken”, omdat anders nakomelingen in de toekomst voor opstand zouden kunnen zorgen. Immers zei Pol Pot “beter een onschuldige vermoorden dan een vijand besparen.”
Gisteren zijn we naar het Tuol Sleng Museum gegaan. Dit is ooit een school geweest, voordat de Khmer Rouge aan de macht kwam. Daarna is het veranderd in de S-21 gevangenis, waar de meest verschrikkelijke martelingen plaatsvonden. Dit was het eindstation voor velen. Het complex bestaat uit 4 gebouwen. Het eerste gebouw was voor “speciale gevangenen”. Hierin waren iets grotere kamers en er stond een bed. Gevangenen werden hier vaak gedwongen om een bekentenis te schrijven van iets dat ze niet hadden gedaan om zo de moord te verantwoorden. Mensen werden gemarteld, dat vaak leidde tot dood. In het tweede gebouw werden de portretten van de gevangennen tentoongesteld. De Khmer Rouge maakten namelijk een portret van elke gevangenen, vaak voor en na marteling. Het is onvoorstelbaar hoeveel foto’s er in al die kamers hangen. Het zijn mannen, vrouwen maar ook kinderen en zelfs baby’s. Hoe hebben mensen dit kunnen doen?
Het 3^e gebouw was nog in oorspronkelijke staat. Hierin waren op de beneden verdieping hokjes gemetseld die diende als cellen. Verschrikkelijk! Hier werden ze met een ketting vastgelegd in een cel waar je nog geen eens languit in kan liggen. De verdieping daarboven was nog veel erger! Houten hokjes! Afschuwelijk. Dit hele gebouw is bedekt met prikkeldraad. Dit om te voorkomen dat de gevangenen uit wanhoop zelfmoord zouden plegen. In het 4^e gebouw werd er een documentaire gedraaid over Kmer Rouge overlevenden.
Vervolgens zijn we naar the Killing Fields gegaan ook wel Choeung Ek genoemd. Vele mensen die de martelingen van S-21 overleefden werd beloofd dat ze naar huis mochten. Echter werden ze verplaatst naar Choeung Ek. Hier werden ze vanuit de vrachtwagen in een soort loods gepropt. Wachtend op hun dood. Elke avond werden er mensen meegenomen die geblindoekt en met hun armen achter hun lichaam gebonden moesten knielen. Hun kogels wilden ze er niet aan “verspillen” dus werden ze in hun nek geslagen en werd vervolgens hun keel doorgesneden met een bamboo blad. Daarna werden ze het massagraf in gesleept en was de volgende aan de beurt. Verschrikkelijk!
Ook was er een killing tree. Tegen deze boom werden kinderen en baby´s letterlijk dood gegooid. GRUWELIJK! Hoe kan een mens zo iets over zijn hart krijgen vraag je je toch af.
Elke week komen hier nog botten naar boven van mensen die hier zijn begraven, door de regen. Ze hebben een Memorial Stupa gebouwd met daarin de overblijfselen van enkele slachtoffers. Echter is deze vol, waardoor de rest van de slachtoffers rust in de massagraven van de Killing Fields, die er nu uitzien als een hele vredige plek. Mensen leggen er armbandjes, wierook en bloemen neer om hun respect en medeleven te tonen.
De schatting is dat er tijdens de periode dat de Khmer Rouge aan de macht zijn geweest, van 1975 tot 1979 ongeveer 3 miljoen mensen zijn vermoord van een totaalbevolking van 8 miljoen.
Pol Pot is nooit vervolgd en is inmiddels overleden. Enkele handlangers worden sinds 2010 vervolgd. Een daarvan heeft bekend en heeft een celstraf gekregen van 35 jaar. Wat natuurlijk een belachelijk lage straf is voor zulke gruweldaden.

 

 

 

Battambang, Cambodja op zijn puurst!

Toen we in Battambang uit de bus stapte werden we gelijk overspoeld door tuktuk drivers. We stonden nog geen eens met onze voeten op de grond toen ze al aan het schreeuwen waren dat ze ons wilde brengen voor $1 de ander voor $0.50. Uiteindelijk bleek er een tuk tuk gratis naar ons hotel te rijden. Goed dealtje dus! In het stadje zelfs is niet veel te doen, maar er hangt een ontspannen sfeer en er zijn leuke cafés.
De volgende dag hebben we het platteland van Battambang verkend in een tuktuk. We zijn allereerst naar de Bamboo train geweest. Wat een ervaring!! Dit is een oude rails, waar vroeger een trein over reed. Op dit moment is het meer een attractie waar je met een soort bamboe vlotje overheen gaat. Doordat je zo dicht bij de grond zit lijkt het dus best wel heel erg hard te gaan en het maakt een ontzettend lawaai. Maar wat was het leuk! Aan de andere kant van de trein waren wat winkeltjes. Hier hebben we van wat kindjes allebei een zelfgemaakte ring gekregen, te lief! We hadden zelf wat dingetjes die we graag wilde zien, maar omdat we nog tijd hadden heeft de tuk tuk driver “Han” ons het platteland laten zien. PRACHTIG!!! Zo puur! Hij heeft ons eerst meegenomen naar een lokaal rijstfabriekje. Ontzettend leuk om te zien hoe de rijst wordt gepeld, gedroogd en gescheiden. Vervolgens zijn we door de meest prachtige landschappen gereden. We kwamen bij een hangbrug terecht, die erg wankel was! Doodeng.. Mensen gingen er zelfs met scooters overheen. En een stel jongeren waren zo vriendelijk om de brug, met ons erop, zelfs te laten schommelen! :O
We hebben hier ook een gefrituurde bananensnack gekregen van Han. Ook zijn we naar een aantal plantages gegaan en heeft hij ons kennis laten maken met vele nieuwe groentes en kruiden. Je kon gewoon de blijdschap en trots van Han’s gezicht aflezen toen wij hem vragen stelden en hij over zijn land kon vertellen. Hij ging ook steeds meer over zichzelf vertellen. Uiteindelijk zei hij dat zijn ouders in de killing cave zijn vermoord door de Khmer Rouge. Deze hebben een hele tijd de macht gehad in Cambodja. En de dingen die ze hebben gedaan zijn echt gruwelijk! Zoals vele families is ook de familie van Han uit elkaar gedreven. Hij heeft zijn broers en zussen sinds die tijd dus nooit meer gezien en heeft geen idee of ze nog leven. Onvoorstelbaar! Hij bidt nog elke dag in de hoop hun te vinden.
Met een brok in onze keel zijn we uiteindelijk weer de tuktuk in gestapt. Hij heeft ons naar de batcave gebracht waar rond 17.30uur duizenden vleermuizen tegelijkertijd naar buiten vliegen. Dat wilde wij natuurlijk wel zien! Met ons waren volgens mij alle toeristen die op dat moment aanwezig waren in Battambang ook bij deze grot. Haha.. Het hele muurtje zat vol!
Een hele tijd hebben we vol spanning zitten kijken naar de grot. En eindelijk was het dan zo ver! Onvoorstelbaar hoe veel vleermuizen daar vandaan kwamen! Dat ging minstens een half uur zo door. Han wist nog een betere plek om de vleermuizen te zien vliegen en heeft ons daarheen gebracht. Daarna zijn we naar het hotel gegaan en een hapje gaan eten.
De dag erna hebben we lekker ontspannen aan een zwembadje!
Nu zitten we in Phnom Pehn. De busreis hierheen was 7 uur en het waggelde ontzettend. Na 5 uur voelde ik, Aimée me heel slecht. Ik heb uiteindelijk dus ook overgegeven. In een doorzichtig plastic zakje zelfs! Echt vies! Raf heeft de buschauffeur laten stoppen en ik ben met mijn doorzichtige zakje door de bus heen naar buiten gelopen. We dachten dat het reisziekte was, maar helaas bleef het heel de dag en nacht aanhouden inclusief buikgriep-achtige klachten. Dus misschien toch een voedselvergiftiging. Ik heb dus nog niets van Phnom Pehn gezien, behalve de hotelkamer.
Raf zegt dat we naast de rosse buurt zitten die vooral veel aandacht trekt van vieze oude mannetjes. Jakkes! Meer horen jullie snel!

Liefs,

Rafael & Aimée

Siem Reap

Hallo lieve allemaal,

Hier ons echte eerste reisverslag vanuit Siem Reap, Cambodja. We zijn hier nu 5 dagen en morgen gaan we door naar Battambang, een klein plaatsje ongeveer 3 uur hier vandaan.
Siem Reap staat natuurlijk bekend om de tempels, waaronder Angkor Wat. Wij hadden een pas gekocht voor 3 dagen, zodat we veel tempels konden bezoeken.
Op dag 1 hebben we het stadje verkend met de fiets. We hebben een beetje rond gedwarreld en zijn uiteindelijk een heel leuk klein schooltje tegen gekomen. Het was een soort van basisschooltje met een aantal klasjes.. en heeeeel veel leerlingen. Allemaal even schattig! Hier hebben we een tijdje rond gekeken. Daarna zijn we verder gegaan met onze verkenning.
Op dag 2 besloten we het avontuurlijk aan te pakken. We wilden de zonsopgang zien bij Sra Rang, een meer binnen het tempelcomplex. Maar i.p.v. een tuk tuk, wat hier heel gebruikelijk is, gingen wij met de fiets. Om 4.30 uur zijn we dus op ons fietsje gestapt. Eenmaal bij de entree aangekomen dachten we echt: “: Nou, dat is toch helemaal niet ver! Waarom doen dit niet meer mensen?” Niet wetend dat er nog vele kilometers achter de entree zouden volgen. Na heel wat gefietst kwamen we op een onverlichte weg aan. Oh ja ter informatie, de fietsen hier hebben helaas geen licht. Achter de tuk tuk’s aan zijn we de onverlichte weg opgereden. Helaas reden die wat sneller en fietsten we dus al snel in het pikkedonker! Met behulp van een klein beetje maanlicht zijn we toch nog door gefietst. Totdat we op een splitsing kwamen en eigenlijk geen idee hadden waar we nu eigenlijk waren. Het is er heel dicht begroeid en er was geen tuk tuk of motor te bekennen. Gelukkig hoorde we in de verte een fietsbelletje! Toen begonnen we te roepen: “Hello, hello, we’re here!” Twee Maleisische meisjes waren ook op de fiets, ook zonder licht! Gelukkig hadden ze een smartphone met flits. Met de telefoon in het mandje fietste een meisje voorop. De rest volgde. Wat een redding! Een paar kilometer verder kwamen we dan eindelijk aan op onze bestemming. We moeten zeggen, het was wel echt de moeite waard! We hebben een prachtige zonsopgang gezien en echt heel veel mooie foto’s gemaakt. Na de zonsopgang hebben we nog andere tempels bezocht op ons fietsje! Met veel zadelpijn zijn we uiteindelijk in ons guesthouse beland.
Op dag 3 zijn we wederom de zonsopgang gaan bekijken, deze keer bij Angkor Wat. Deze keer leek het ons toch verstandiger om een tuk tuk te nemen 😉 hihihi.. Toen merkte we eigenlijk pas hoe immens groot het hier is! De afstanden tussen de tempels zijn enorm! Een van de mooiste tempels lag op ongeveer 32 km afstand, the Lady temple. Deze tempel had ontzettend gedetailleerde graveringen op de muren en had een andere tint dan alle andere tempels. Op de terugweg zijn we even gestopt bij het landmine museum. Een heel klein museum, maar zeker de moeite waard. Dit is een museum van een Amerikaanse man die hier actief bezig is met het verwijderen van landmijnen. Wat hier echt nog steeds een heel groot probleem is en veel slachtoffers veroorzaakt. De verhalen die hij vertelde waren heel erg indrukwekkend. Hij vangt veel landmijn slachtoffers op en zorgt dat deze aan het werk kunnen of geschoold worden. Een heel goed project dus!
Op dag 4 hebben we even een tempel break genomen en zijn we gaan zwemmen bij de over buren. We dachten “lekker even afkoelen”.. Nou koel was het zeker! Het water was echt ijskoud! Maar.. we hebben na heel lang hyperventileren toch een paar baantjes getrokken. Daarna toch maar weer vlug in de zon gaan zitten. We hebben het dus maar gehouden bij die ene plons! Toen andere toeristen kwamen konden we lachen! Hihi..
’s Avonds hebben we onszelf getrakteerd op heel veel lekker eten en een voetenmassage. Aaauuw dat deed pijn! Het was een reflexologie massage. Weer een ervaring rijker. De pijn werd gelukkig steeds minder.
Op dag 5 hebben we weer tempels bezocht. Daarna zijn we nog naar het war museum gegaan. Dit wordt gerund door landmijn slachtoffers en bezit allerlei oorlogsmateriaal. Persoonlijk vonden we het niet bijzonder in vergelijking met bijvoorbeeld het war museum in Penang. Maar ach.. het is eens wat anders.
In de avonden zijn we elke keer naar het stadje gegaan om lekker te eten, te drinken en te ontspannen.Dit was het weer voor even, de volgende verslagen zullen jullie nog wel voorbij zien komen.

Heel veel liefs,

Rafael & Aimée

 

 

 

Eind goed al goed! We zijn er

Hallo allemaal,

We zijn er!! Vraag alleen niet hoe..

Het avontuur begon al op Schiphol. We waren extra vroeg vertrokken omdat we met Melissa hadden afgesproken om nog even bij te kletsen bij Starbucks. Toen we onze eerste 5 stappen hadden gezet zei Raf opeens: “CANCELLED” uuhm wat?? Ik dacht even dat het een grapje was. Maar helaas.
Toen ik Melissa een berichtje wilde sturen dat we eerst even moesten gaan informeren, had ze me al gebeld, gesmst en inmiddels ook al geïnformeerd. Dank je wel!!
Ze wist waar we moesten zijn en dat er over 20 minuten een ander vliegtuig zou vertrekken waar we misschien nog in zouden kunnen. Ohhh jee… dan al? Vrij snel kregen we te horen dat we mee konden. Het ging eigenlijk allemaal zo snel dat we er niet eens over konden nadenken.
Om 20.00uur zijn we in Istanbul aangekomen. Bij het inchecken zeiden ze echter dat onze vlucht pas over 2 dagen zou vertrekken. WAT? Blijkbaar was er dan toch op Schiphol iets mis gegaan. Uiteindelijk was het opgelost. Ons vliegtuig zou om 1.00uur dan weer vertrekken naar Kuala Lumpur.. Helaas werd dat 2.00uur, 3.00uur, 4.00uur en uiteindelijk zelfs 5.00uur. Om 13.30 uur (Nederlandse tijd) zijn we dan eindelijk in Kuala Lumpur geland. Wat een ritje! Maar ach.. eind goed al goed toch? Morgen zullen we naar Cambodja vliegen.. dan kan het avontuur echt gaan beginnen! 🙂 We hebben er zin in!

Ps. Lieve familie, bedankt voor het ontzettend schattige cadeautje. Wat was ik nieuwsgierig..Maar door de hectiek was ik het helemaal vergeten en hebben we het uiteindelijk pas open gemaakt in Istanbul.

Liefs,

Rafael & Aimée

The Chopstick Travellers are back! We gaan weer op reis.

Hallo allemaal,

Zoals jullie weten hebben we onze tickets naar Azie al geboekt!
Deze keer voor 4 maanden 😀 Sounds great right?
Onze eerste vaccinaties zijn al gezet..en wat was Raf een held! :S pfff.. Het leuke is dat Aimee, die totaal ontspannen haar prikjes ontvangt, wel altijd met spierpijn zit.

however..
We gaan deze reis, die 11 januari gaat beginnen, de volgende landen bezoeken: Maleisie (even onze jetlag een paar dagen uitslapen) vanuit daar gaan we richting Cambodje, Hierna gaan we naar de filipijnen. Vervolgens Indonesië. Daarna gaan we onze adventure skills op de proef stellen in Nepal.( dit belooft mooi verhalen hahaha) en dan eindigen wij onze reis wederom in het prachtige Maleisië.

Dus ben je benieuwd naar onze reis? Blijf ons dan volgens via ons blog.

rafaelaimee.wordpress.com

 

Veel Liefs,

 

Rafael & Aimée