Onze avonturen in Moalboal en Oslob

Eenmaal aangekomen in Moalboal zijn we op zoek gegaan naar onze lodge. We sliepen deze keer in een rieten hutje. Vooral ’s avonds erg spannend, met alle geluiden die je hoort. Maar daar zullen we zo nog wel op terug komen. Moalboal is een klein stadje vooral bekend om haar mooie koraal en de waterval. De eerste dag hebben we dus gewoon wat rond gelopen. Op dag 2 zijn we gaan snorkelen. Gelijk wanneer je twee meter de zee in gaat zie je al het koraal en de visjes die er rond zwemmen. Ongeveer 5 meter verder wordt het koraal steeds dieper en ietsje later loopt er een stijle muur naar beneden tot 80 meter diep. Prachtig! We hebben de meest prachtige vissen, zeesterren en planten gezien. ’s Avonds zijn we gaan eten in een ontzettend schattig eettentje. Heel klein, met 4 tafeltjes en een heel klein barretje. Ze koken op een campingsetje met 3 gaspitjes, dus het duurt wel eventjes, maar ze zijn zo lief!
De dag daarna zijn we naar de Kawasan Falls gegaan. Dit is een waterval met ontzettend helder blauw water. We hadden een scooter gehuurd zodat we daarna nog wat rond konden touren. Bij de watervallen ontmoette we een man die zei dat het misschien ook wel leuk zou zijn om naar de hot springs te gaan. Hmmm.. klinkt goed! Het was maar 1 km verder, zei hij. Eenmaal aangekomen bij de waterval hebben we maar een plons genomen.. brrrrr! Ijskoud! Maar wat een mooi water! Hoe later het werd, hoe drukker het werd. Dus toen zijn we verder naar boven geklommen. Klimmen is ook echt wel klimmen. Wat een pad! Als we maar niet uitglijden en zo beneden liggen!
Na een tijdje zijn we weer terug naar beneden gegaan. Ik wilde nog even een leuke foto maken van Raf op een bruggetje, ik ging daarbij op t randje staan van de rivier. Opeens schreeuwt Raf: “Ga weg daar! EEN SLANG!! Ik spring natuurlijk meteen weg. Daarna kijken we samen hoe hij weg kruipt. Jeetje! En wij hebben net dat hele dichtbegroeide pad naar boven gelopen op onze slippertjes.
Aangekomen bij onze scooter besluiten we om op zoek te gaan naar de hot springs. We rijden… en rijden… en rijden.. hmmm.. 1 km? Dat kan toch niet. We vragen het aan wat locals. “Oh ja.. nog 4 km die kant op!”. Dus we rijden weer verder met ons scootertje. Uiteindelijk, 20 km verder, zagen we een groot bord met hot springs erop en ja hoor nog “2km”, achja we hebben al ruim 40km gereden dus wat maakt het uit dachten we. Hier moesten we een hobbelig kiezelweggetje naar boven. De natuur werd echt steeds mooier. In het bos tussen de hoge palmbomen lagen 3 hotsprings. 1 van van 36, 37 en maar liefst 42.6 graden Celcius. Wij natuurlijk weer als eerste in die ontzettend hete! Geloof me ik hou van een warm bad, maar dit was de next level! Vooral nadat ik net uit een ijskoude waterval kwam. Raf, die altijd alles TE warm vindt, vond het tot mijn verbazing heerlijk!
Nadat we uit waren gedobberd besloten we aan onze reis terug te beginnen van 40 km. “Misschien redden we dat dan nog voor het donker!” zei Raf. Daar gaan we dus weer dat hobbelige weggetje naar beneden. En ja hoor.. een lekke band! En nu dan? Om de scooter te mogen huren hadden we een formulier moeten ondertekenen. Hoer stonden de prijzen op van alle onderdelen, wanneer die kapot zouden gaan. Ik heb er een blik op geworpen en ze waren belachelijk hoog!
Twee locals op een scooter zeggen ons dat de achterband lek is: “yes we know.. do you know where we can fix it?” Oke, rij maar even achter ons aan. Eenmaal beneden rijden we al op de velg. De jongen die achterop zit stapt af, ik mag daar gaan zitten. Raf loopt met de kapotte scooter en de andere jongen achter ons aan. Hij brengt ons naar een klein repareer bedrijfje. Die haalt vervolgens onze binnenband tevoorschijn. Daar zit een dikke scheur in van een centimer of 10. Hij probeert het nog te plakken, maar dat gaat niet lukken zegt hij na 10 minuten. Inmiddels staat het halve dorp te kijken naar hoe onze scooter wordt gemaakt. Raf gaat met hem mee om een nieuwe band te kopen. Ik blijf achter met de mannen. We hebben de leukste gesprekken gehad! Hij wilde alles weten over Nederland. Zelfs de leraar van de school kwam een praatje maken.
Uiteindelijk is de band gerepareerd en zijn we er met €2,50 heel chill vanaf gekomen! En dat met een nieuwe band en het maken daarvan. Thank God! Dan konden we eindelijke beginnen aan onze terug reis. Voor het donker hebben we het helaas niet meer gered, maar ach. We hebben weer hele leuke mensen ontmoet!
En nu komt het grappige gedeelte.
’s Avonds in bed horen we opeens keihard een kat krijsen achter ons hutje! Oooooh jeeeee.. We weten allebei niet zo goed wat we moeten doen. “Moeten we dat gaan zeggen?” zei Raf. Ze blijft krijsen en opeens… is het stil. OMG! Die is dood! Omdat we maar een kat hoorden en verder geen ander beest, dachten we misschien zit er wel een slang achter ons hutje, zo’n gek idee is dat toch niet? Raf besluit om het even te gaan vragen. “Sorry miss.. strange question, but do you have cats?” “No”. “Because I think a cat got killed behind our hut. ” de vrouw kijkt hem heel raar aan, en denkt ik loopt maar even mee. Ze schijnt een beetje met wat licht en zegt “No nothing here, maybe the neigbors”. We hebben ons er daarna kapot om gelachen! Dus wat met de kat gebeurt is bijft een mysterie.
De ochtend erna zijn we vertrokken naar Oslob. Dit plaatsje staat vooral bekend om de walvishaaien. We zitten in een heel leuk hotelletje gelijk aan zee, met een ontzettend lieve eigenaresse. We werden meteen heel erg hartelijk begroet en kregen een hele lekkere lunch voorgeschoteld. Daarna zijn we op zoek gegaan in de scooter. Dit bleek nog niet zo gemakkelijk! Het is echt maar een heel klein stadje en blijkbaar zijn er geen echte verhuurbedrijven. Uiteindelijk hebben we via, via de scooter van de priester gekregen.. haha ja echt! Toen hij ons de scooter gaf zijn hij “May God be with you”.
De ochtend daarna zijn we om 5uur opgestaan. Met een scooter zijn we richting de walvishaaien gereden. Zooooo spannend. Vanaf het strand kunnen we ze af en toe even boven zien komen. Allereerst krijgen we informatie over wat er wel en niet mag. Vervolgens moeten we met een klein bootje richting de walvishaai. Waaauw! Wat zijn ze groot! Rustig aan klimmen we vanaf het bootje het water in. Dit is zo een fantastische ervaring. Gelukkig is het nog zo vroeg dat er bijna geen andere mensen zijn. Eentje doet zijn mond open. Omdat ik klem zit tussen een boot, mensen en de haai, kom ik heel erg dichtbij. En ik zie dat ik er zo in zou passen. HELP! Haha..
Na een half uurtje zit onze tijd erop. Die tijd vloog echt voorbij, helaas. Maar deze fantastische ervaring zal voor altijd bij ons blijven! Wat een prachtige dieren.
Na dit avontuur hebben we een heerlijk ontbijtje gehad aan het strand. Vervolgens zijn we naar de waterval gegaan. Deze was gigantisch!! Zo ontzetten indrukwekkend. Vanaf meters afstand word je al helemaal nat geregend door het spetterende water. Nou ja, laten we er dan ook maar gewoon in gaan. Daarna zijn we nog een beetje het stadje in gegaan. Hier kwamen we een hele stoet tegen met achterop een hele wagen vol met kinderen. Iedereen was in wit gekleed. In de voorste wagen lag een doodskist. Ik denk dat het halve dorp meeliep in deze stoet, erg indrukwekkend.
Wij zijn vervolgens naar de kerk van onze priester gegaan. Een hele mooie kerk met eromheen hele mooie gebouwen. Een hele tijd later zien we diezelfde stoet daar aankomen. Het vreemde is dat er voor en tijdens de begrafenis buiten gewoon ijsjes en andere lekkernijen werden verkocht die de bezoekers dan gewoon eten. Een beetje zoals onze koffietafel, denk ik. We besluiten door te gaan naar de bergen. We gaan een kronkelweggetje omhoog tussen de meest prachtige natuur. Je hebt uitzicht over de hele stad en de zee. Uiteindelijk wordt dit weggetje zo stijl dat we het idee hebben dat we straks achterover kiepen. Het scootertje trekt het ook niet meer echt. Dus gaan we maar weer terug! We besluiten op zoek te gaan naar de priester, zodat we zijn scooter kunnen terug brengen. Die is nergens te vinden. Naja.. dan maar eerst even wat eten. We besluiten naar een pizza tentje te gaan. Deze tip kregen we van een vrouw in ons hotel. Ze maken hier pizza in een pan! Het restaurant bestaat uit 1 tafeltje waar plaats is voor zo´n 6 mensen. Wanneer we binnen komen zitten er al 4 locals. We gaan er bij zitten. Ze hebben een bak ijs. Ik zeg “is dat koekjes ijs? Oooooh!!” Ze zeggen “take, take, take!!!” Wij: “oooh nooooo!” “YESSS take please!” Ik zie opens dat het Oreo’s zijn! En dat specifieke ijs zoekt Raf al de hele vakantie. Ik zeg “is dat Oreo ijs?” “YESSS!!!” en ik vertel dat Raf er al de hele vakantie naar zoekt en vraag waar we dit kunnen kopen. Ze zeggen enkel “NOOOOO please TAKE! ” en halen ons twee lepels. Daar zitten we dan, met zijn 6’en een bak Oreo ijs te eten voordat we onze pizza krijgen. Het was zo gezellig dat we gewoon vergaten iets te bestellen. hihihi. We hebben ontzettend leuke gesprekken gehad. Helaas moesten ze gelijk na hun pizza weer verder om de bus terug te nemen naar Cebu city. Anders hadden we er waarschijnlijk nog uren gezeten. Nadat wij onze pizza op hebben, die overigens super lekker was, zijn we weer op zoek gegaan naar de priester. En ja! Hij was thuis zei de marktmevrouw. Hij bedankt ons en wil ons terug brengen met een tuktuk. Nee dat hoeft niet! We lopen wel. Hij dringt aan en wil ons graag brengen, maar we zeggen dat het echt niet nodig is. Wat zijn de mensen hier toch lief! Op de weg naar huis komen we langs een karaokebar, waar een oude man aan het zingen is. Echt kattengejank komt er uit de speaker!!!hahaha.. we besluiten om even te blijven. We geven hem een luid applaus. Daarna zijn wij natuurlijk de sjaak! Kom, kom.. jullie mogen zingen. OOOOOh neeeeee.. wij kunnen echt niet zingen! Hihi.. We besluiten deze aanbieding dus maar over te slaan.

Liefs & May God be with you!